زمانی‌که شاه تهماسب دور تهران حصار کشید، بسیاری از مناطق امروز در تهران، در محدودهٔ طهران قدیم نبودند. شهرک غرب هم یکی از این مناطق بود. مستوفی‌الممالک که یکی از دولت‌مردان ثروتمند دوره قاجار بود، زمین‌های بسیاری از جمله ده ونک، پونک و شهرک غرب فعلی را خرید. او به آبادانی این مناطق مشغول شد.
شهرک غرب در آن زمان بیابانی بیش نبود. مردم برای ییلاق و قشلاق به سمت فرحزاد، به ناچار باید از این بیابان عبور می‌کردند. بعد از مدتی گروهی از ارامنه جلفای اصفهان به این بیابان آمدند. آن‌ها در کنار قناتی که در این منطقه وجود داشت، روستایی به وجود آوردند و سال‌ها در این روستا زندگی کردند. آن‌ها اسم روستای خود را خوردین نام‌گذاری کردند. خوردین به معنای تپه و برجستگی زمین است.
با روی کار آمدن پهلوی، رضاشاه تمام اموال قاجاریان را گرفت. خوردین هم که موقوفهٔ آستان حضرت امام رضا (ع) بود به دولت واگذار شد. خوردین در زمان رضاشاه هم به همان صورت باقی ماند. در زمان محمدرضا پهلوی، صحبت از اصلاحات ارضی شد و به همین دلیل هم روستاها از زیر یوغ اربابان بیرون آمدند. خوردین هم یکی از این روستاها بود.
در طرح جامع تهران که عبدالعزیز فرمانفرما آن را تهیه کرد، توسعهٔ شهر تهران مورد کنترل قرار گرفت. بنا شد که روستاها به تهران متصل شوند و این اتفاق هم افتاد. در سال‌های آغاز دهه ۵۰ با بالا رفتن قیمت نفت، ایران دچار گشایش اقتصادی شد. به این ترتیب بسیاری ثروتمند شدند و شکل جدیدی از سبک زندگی در ایران و مخصوصا تهران به وجود آمد. تهران دروازه‌های تغییر و تبدیل به کلان‌شهر را طی می‌کرد. شهر باید گسترش می‌یافت و به همین دلیل هم برای ساختوساز نظر سازندگان به سوی روستاها و زمین‌های اطراف تهران جلب شد. شهرک غرب موقعیت خوبی داشت.
بسیاری از مهندسان غربی در آن سال‌ها برای ساختوساز به سمت ایران روانه شدند. مهندسان غربی کلنگ ساختوساز در شهرک غرب را زدند؛ اما با پیروزی انقلاب برای همیشه از ایران رفتند. بخشی از شهرک غرب پیش از انقلاب و بخشی از آن بعد از انقلاب ساخته شد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با هدف همدردی با شهروندان بیت‌المقدس، شهرک غرب به شهرک قدس تغییر نام داد. البته پایتخت‌نشینان و ساکنان این محله هنوز آن را شهرک غرب می‌شناسند. شهرک غرب را می‌توان نقطهٔ آغاز ورود مدرنیته به تهران دانست.
