درکه محل اقامت همراهان امام رضا (ع) در دوران خلافت عباسیان بود. امامزاده سید محمد ولی که چهار نسل از او به امام سجاد (ع) می‌رسد، به همراه خانواده‌اش در درکه تهران ساکن شدند. در واقع درکه را این امامزاده آباد کرد. بسیاری از درکه‌‌ای‌ها خود را نسل ایشان می‌دانند. تا قبل از ورود امامزاده سید محمد ولی، درکه جایی برای زندگی نبود. مسیرهای پرپیچ و خم و درختان تو در تو و تیغ‌دار عبور و مرور را برای مردم به سختی فراهم می‌کرد.
شاید بپرسید که امامزاده سید محمد ولی چرا به ایران و درکه آمد. در واقع این داستان به قرن سوم هجری و داستان شهادت امام رضا (ع) به‌دست مأمون بازمی‌گردد. مأمون برای همراه کردن ایرانیان که اغلب شیعه بودند، امام رضا (ع) را به اجبار به ایالت خراسان آورد. در این جریان، امام رضا (ع) به اجبار به همراه خاندانش به ایران آمد. سید محمد ولی هم با خانواده‌اش و عده‌ای دیگر از سادات در همان زمان از مدینه به سمت خراسان هجرت کردند؛ اما قبل از ورود به خراسان، خبر شهادت امام رضا (ع) را شنیدند. او به‌همراه عده‌ای از شیعیان و خانواده‌شان از شهر ری به این محل آمدند و در کنار چشمه‌ای به نام درکه ساکن شدند.
شاید از خود بپرسید که ریشه نام درکه چیست و چرا به این روستای کوچک درکه می‌گویند؟ در واقع دو روایت برای نام‌گذاری این محل وجود دارد. عده‌ای دلیل نام‌گذاری را این می‌دانند که روستا در دره‌ای به‌نام دره‌چه (درهٔ کوچک) قرار گرفته است. عده‌ای دیگر می‌گویند که قصهٔ این دره به دورانی بازمی‌گردد که شکارچیان و کوه‌نشین‌ها می‌خواستند از ارتفاعات پر از بلندی و لرف تهران، عبور کنند. آن‌ها پوششی به‌نام درگ به کفش‌هایشان می‌بستند. درگ دو تکه تختهٔ دراز بود که به شکل راکت و با روکش پوست حیوانات، ساخته می‌شد. درگ به کوه‌نشین‌ها و شکارچیان کمک می‌کرد که پای‌شان در برف فرو نرود و قدم‌های مطمئن‌تری بردارند. احتمالا همین واژه درگ با مرور زمان در بین مردم، تبدیل به درکه شده است.
