محله فرحزاد تهران در گذشته گذرگاهی بود که زائران امامزاده داوود از آن عبور می‌کردند. محله‌ای خوش آب‌وهوا با خانه‌های روستایی که گاهی زائران برای اقامت یک شبه در آن ساکن می‌شدند. به تدریج و با رشد شهرنشینی، این محله از حالت روستایی به حالت شهری تغییر حالت داد. در این محله درختان توت پرباری رشد می‌کرده و توت‌های آن طرفداران زیادی داشته است.
عده‌ای بر این باورند که دلیل نام‌گذاری این محله به فرحزاد، خوش آب‌وهوا بودن آن است. زیرا فرح به معنای فرح‌بخشی است و مناسب این آب‌وهوا است. درمقابل، از نظر برخی نام اصلی این محله، فرهزاد و معنای آن توشهٔ عظیم بوده و املای صحیح آن نیز به صورت فرهزاد است.
محله بالای فرحزاد جایی بوده که طایفهٔ قجر، خانه‌ها و عمارت‌هایشان را در آنجا بنا می‌کردند و خوش‌نشین‌ها و رعیت‌ها هم در جنوب فرحزاد سکونت داشتند. جالب است بدانید مسجد امام خمینی فرحزاد، جایی است که خط مرزی این دو محله را نشان می‌دهد. از مسجد تا باغ‌های بالای امامزاده ابوطالب، محلهٔ بالا و از مسجد تا پایین میدان فرحزاد، محلهٔ پایین فرحزاد است.
