همه ی ما بازیگر سکانسی از زندگی هستیم.بازیگرانی که بر روی صحنه ی زندگی نقش هایی متفاوت را ایفا می کنیم،گاهی لبخند بر چهره داریم و گاهی گریه هایی از شادی و غم،گاهی در پشت چهره ی آشوب زده و نگران نقاب شادی بر چهره می زنیم و گاهی برعکس..
به هر حال همه ی ما آمده ایم تا نقش آفرینی کنیم و هر کدام به نوعی بازیگر باشیم.بازیگری که خوب یا بد را خودمان تعیین میکنیم ،هم کارگردانش هستیم و هم بازیگرش..
“تئاتر”، صحنه و نقش،بر اساس متنی از پیش تعیین شده که نویسنده می نویسد از طنز و درام گرفته تا معضل اجتماعی و غیره و کارگردان در کنار بازیگران و دیگر عوامل به کار می پردازد تا یک اثر هنری جان بگیرد.
اثری که بیشترین تاثیر تماشاچی را از بازیگرانی میگیرد که بر روی صحنه نقش آفرینی می کنند و با مخاطب ارتباط برقرار می کنند.
تئاتر: یعنی اندیشیدن به عمق مسئله ای که مخاطب را به چالش اندیشه فرا می خواند و بازیگر را در قالب صحنه هایی از زندگی خود یا تخیلات ماوا می دهد،بازی می توان در قالب انسان،شی،حیوانات و ماورا طبیعت باشد،
در این میان بازیگری موفق است که بی توجه به نور و صدا و جمعیت و صحنه بتواند نقشش را خوب ایفا کند و چنان خود را در دل شخصیتی که قرار است بازی کند، جای دهد که حس کند خود شخصیت است.صحنه بازیگر نمی سازد،بلکه بازیگر است که صحنه را شکل می دهدو تماشاچی می سازد و او را وادار می کند که گاهی یک تئاتر را دو یا سه بار تماشا کند.
تئاتر یکی از هنرهای هفت گانه است که از قدیم و زمان شکل گیری در میان علاقه مندان از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است.
به یاد آنهایی که سالن های تئاتر ردپای امروز را سهم آنها نکرد ولی بازیهای ماندگارشان در ذهن مخاطبین این عرصه به یادگار مانده و آنهایی که هستند و تلاش می کنند تا هنرنمایی خود را به ودیعه گذارند و مخاطب را به میدان و صحنه بکشانند،۱۴ اردیبهشت #روز_بازیگر را تبریک می گویم….”