همواره ما در گفتارمان به اطرافیان مان انرژی انتقال میدهیم،بیاییم خیلی آگاهانه تر از قبل برای “موفقیت” ایشان انرژی مثبت انتقال دهیم.
با اینکارمان، باتری روانی انرژی دهنده فرد شارژ خواهد شد. در آن صورت این آدم در تحصیل و زندگی و کار و…. موفق خواهد شد.
بنابراین اگر تلاش کنیم که نکات و ویژگیهای مثبت اطرافیانمان را برجسته نموده و آنها را بابت این ویژگیها تشویق نماییم به صورت ناخودآگاه و بلکه شاید آگاهانه سعی برآن خواهند داشت تا برای تشویق بیشتر و مورد تایید قرار گرفتن آن ویژگیها را در وجود خود افزایش دهند.
اگر ما در رفتار و گفتارمان ، انرژی مثبت انتقال دهیم آنگاه “موفقیت” خودبه خود خواهد آمد؛ و حال آنکه در غیر اینصورت، ایشان خود را به همان صورتی میپذیرند که شما آنها را خطاب نمودید و متصور شده اید.
به علاوه این که خاصیتی در تنبیه هست که در تشویق یافت نمیشود و آن ایجاد روحیه مقاومت و لجبازی است. با ایجاد این حالت در وجودش، زمینهای را برای عدم پذیرش هرچه راستی و درستی است فراهم میکنیم.
کافیست کمی فکر کنیم
ما بیشتر توسط کسانی که محبت و عشق خود را ابراز میکنند و در ایفای آن خساست به خرج نمیدهند جذب میشویم یا افرادی که مدام با تحقیر ما در جهت لطمه به شخصیت ما فعالیت میکنند.
گاهی یک کلام، یک تصویر، یک صدا، یک شعر و حتی یک نگاه می تواند یک تلنگر باشد.